Çocuklarının zihinsel engelli olduğunu öğrenen bir aile, bilindik tepkiler gösterir. İlk önce korku, ardından öfke, depresyon, kaçış gibi çaresizlik ve ümitsizlik duygularına kapılırlar. Bu ilk tepkiden sonra ikinci tepki olarak, genellikle kabul etmenin yanı sıra karışık duygular hissederler ve doğru olmayan hedefler koyarlar. Bunların ardından uyum aşaması gelir. Ancak bu aşamayla birlikte yine depresyon ve çeşitli savunma mekanizmaları devreye girebilir. Ama bu savunma mekanizmalarının çok doğru olması beklenemez. Çünkü depresyona eşlik eder ve bu konuda aileler çaresiz kalırlar. En doğrusu, bir devlet hastanesinde ya da bir rehabilitasyon merkezinde bir psikoloğun aileye yardımcı olmasıdır. Bu durumda değişik terapiler verilebilir, bireysel görüşmeler yapılabilir. Aileyi bir bütün olarak düşünmek ve tüm aileyi bu konuda eğitmek, ruhsal durumlarına yardımcı olmak gerekir. Bu destek içinde temel hedef, ailenin çocuğu kabullenmesidir. Eğitim süreci oldukça zorlu bir süreçtir ve çocuğun davranış sorunlarıyla birlikte, eğitim sorunları da bu sürece eklenecektir. Bu konuda ailenin desteği son derece önemlidir. Çünkü çocuğa verilen ev ödevleri vardır. Bir kere değil sürekli destek verilmelidir. Bu genellikle bireysel görüşme, aile görüşmesi, mektuplaşma, grup terapileri şeklinde yapılabilir. Çocuğun eğitim aldığı kurumlarda bu hizmetleri almak mümkündür.