İnsülin hormonunu Kanadalı cerrah Frederick Banting 1921’de keşfettiğinde diyabet teşhisi konan çocuklar ortalama bir yıl yaşıyordu. Günümüzde Banting’in keşfi 20. yy’ın en önemli tıp gelişmelerinden biri kabul ediliyor. İnsülin sayesinde kan şekeri seviyesi kontrol altında tutularak, şeker hastalarının yaşamı uzatılıp kolaylaştırılabiliyor. Sheila Torn, Banting tarafından 1930 yılında tedavi edilmiş. İlk onun yazdığı insülini 80 yıldır kullanıyor. Bu da onu insüline bağımlı olarak en uzun süre hayatta kalan hasta yapıyor. Torn “Annemin kollarında bebekken Kanada’da çekilmiş bir resmim var. O zamanlar insülin yaygın olarak bulunmuyordu. Banting ve diğer öncüler beni tedavi ettiği için şanslıydım ve hala hayattaysam bu sayede” diyor. Sheila gibi milyonlarca tip 1 şeker hastası, vücutlarının üretmediği doğal insülin yerine sentetik insülin kullanıyor. Banting insülini ilk olarak bir köpekte denemişti. Köpeği 70 gün boyunca hayatta tutmayı başardı. İnsülinden ilk yararlanan insan ise Leonard Thompson adında 14 yaşında bir çocuk oldu. Ölümcül bir durumdayken kan şekeri seviyesi normale düştü ve hayatı kurtuldu. Günümüzde insülin enjeksiyonlarında ise şöyle bir sorun var. Hastaların belli bir anda ne kadar insüline ihtiyaç duydukları, stres, egzersiz, aldıkları karbonhidrat gibi etkenlere bağlı olarak değişebiliyor. Bunları hesaplamak da kolay bir iş değil. Ayrıca engelli hastalar için iğne yapabilmek ayrı bir sıkıntı. Şimdi geliştirilen tırnak büyüklüğünde aletler hastaya takılarak kan şekerini düzenli ölçüp otomatik olarak gereken miktarda insülini enjekte edebilecekler. Deneme aşamasındaki bu aletlerin birkaç yıl içinde yaygın olarak kullanıma girmesi umuluyor.